Frank Westerman

Frank Westerman werd in 1964 geboren in Emmen. Hij groeide op in Assen. Hij studeerde Tropische Cultuurtechniek aan de Landbouwuniversiteit Wageningen. Voor zijn afstudeeronderzoek verbleef hij in 1987 in Peru, waar hij de pre-Columbiaanse irrigatiemethoden van Aymara-indianen in de Andes bestudeerde. Tevens schreef hij in deze tijd zijn eerste journalistieke reportages. Het werk beviel hem zo goed dat hij na zijn afstuderen verder ging als freelance journalist. Hij maakte reportages in Kameroen, Cuba, Mexico, Kameroen, Sierra Leone, Roemeni� en voormalig Joegoslavi�. In het literaire reistijdschrift Atlas (nummer zes) publiceerde Westerman het reisverhaal 'Het Goede Meer', over de sporen die een exploderend kratermeer in Kameroen achterliet onder wereldvermaarde vulkanologen en lokale herders. In 1992 vestigde Westerman zich als Volkskrant-correspondent in Belgrado. Over deze tijd publiceerde hij eind 1994 De Brug over de Tara - zijn debuut. Hoewel het een non-fictie boek was, werd in de recensies vaak de nadruk gelegd op de stijl en het schrijversvakmanschap van Westerman. Dirk-Jan van Baar schreef in Intermediair: Westerman is niet alleen journalist, maar ook een schrijver, en wel een hele goeie. Westerman bezocht sindsdien als verslaggever van NRC Handelsblad tal van internationale brandhaarden. Over de val van Srebrenica in juli 1995 schreef hij een aantal onthullende artikelen. Hij werkte ook mee aan een IKON-documentaire over Srebrenica die werd bekroond met de Bronzen Luis voor tv-journalistiek. Het eindresultaat van al zijn naspeuringen was het boek Srebrenica, Het Zwartste Scenario, dat hij samen met collega-journalist Rijs schreef. Als enige Nederlandse verslaggevers wisten Rijs en Westerman drie keer door te dringen tot de enclave, waarbij ze oog in oog stonden met de Servische generaal Ratko Mladic. Ze gebruiken in het boek geheime VN-documenten en interviews met ooggetuigen om de oorlogsjaren van Srebrenica te reconstrueren. Niet alleen vanwege z'n inhoud, maar ook vanwege z'n vorm leest het boek als een thriller. Bart Tromp in Het Parool: Wat zij allereerst hebben gedaan is een authentiek beeld geven van hoe het leven in Srebrenica was v��r de oorlog uitbrak, wat er daarna gebeurde en hoe dat de levens van de bewoners en degenen die er in doodsnood naar toe vluchtten, heeft betekend. Zij deinzen er daarbij niet voor terug om soms romantechnieken te gebruiken. Dat gebeurt echter op geserreerde wijze en dergelijke vrijheden worden ruimschoots gecompenseerd door de uitvoerige (zij het lang niet complete) verantwoording van hun gegevens achterin het boek. Tussen 1997 en 2002 woonde en werkte Frank Westerman als correspondent voor NRC Handelsblad in Moskou. Daar rondde hij zijn derde non-fictieboek af, De Graanrepubliek, dat in 1999 verscheen. De Graanrepubliek laat zien hoe het Nederlandse landschap in de afgelopen honderd jaar veranderd is, en wat de gevolgen daarvan zijn geweest voor mens en natuur. Daarvoor neemt Westerman als uitgangspunt twee gebieden in de provincie Groningen: de rijke kleigronden in het noordwesten en de armere veengebieden in het midden van de provincie die plaats moeten maken voor de 'Blauwe stad', een groot meer dat bestemd is voor recreatie en toerisme. Westerman volgt vooral de levensgeschiedenis van Sicco Mansholt, nazaat van rijke herenboeren die zijn grootschalige landbouwpolitiek tot diep in Europa zal laten doordringen - tot hij zelf van zijn geloof valt en de ecologische landbouw zal propageren. De Graanrepubliek werd bekroond met de Dr. L. de Jong-prijs voor eigentijdse geschiedschrijving en genomineerd voor de Generale Bank-literatuurprijs en de Gouden Uil. Volgens de jury van de Vlaamse literatuurprijs is De Graanrepubliek een virtuoze combinatie van journalistiek, geschiedkunde en bovenal vertelkunst . Ook recensenten waren vol lof. Vrij Nederland: Men ziet de reusachtige figuur van Mansholt op zijn plaats terechtkomen, als een standbeeld op een dorpsplein. Geert van Istendael in De Morgen: Lang geleden dat u nog een goed boek gelezen hebt? Sla dan De Graanrepubliek van Frank Westerman open. U belandt in de kilste hoek van Nederland, Noordoost-Groningen, en in de kaalste hoek van de economie, de agrobusiness. Maar passie en woede, ondergang en ellende, macht en onmacht worden uw deel. Het is een van die boeken die ik niet uit handen kon leggen tot ik bij het hoofdstukje 'Verantwoording' kwam en toen nog las ik door, zoals een auto die in volle vaart remmen moet en nog een eind voortschuift over het wegdek. Westermans volgende boek is een uitvloeisel van zijn verblijf in Rusland. In De ingenieurs van de ziel (2002) gaat hij op zoek naar de sporen van de Russische schrijver Konstantin Paustovski en diens tijdgenoten als Maxim Gorki, Andrej Patonov en Boris Pilnjak. Westermann concentreert zich vooral op hun 'waterbouw'-literatuur: literaire werken die de grote waterloopkundige werken van Stalin verheerlijkten, zoals De wolga mondt uit in de Kaspische Zee, Energie en De sluizen van Jepifan. Vooral een daarvan, De baai van Kara Bogaz van Paustovski, trekt zijn aandacht, omdat deze zij-baai van de Kaspische zee op sommige kaarten is verdwenen. Daartoe ondernam ik twee reizen: een naar de baai van Kara Bogaz (althans naar de plek waar die volgens Paustovski moest liggen), en een denkbeeldige, parallel aan de eerste, dwars door de Sovjet-literatuur .